Αυτοί είναι οι βασικοί κανόνες επιβίωσης στο βουνό – Ανεβαίνουμε και με το μυαλό και όχι μόνον με τα… πόδια

Εκπρόσωποι της ΕΟΔ και του ΕΟΣ Ξάνθης, αναλύουν στην «Θ»

Με αφορμή το πρόσφατο περιστατικό – με τραγικό τέλος – του ζευγαριού στην ορεινή περιοχή του Λειβαδίτη, η «Θ» σε μια προσπάθεια ενημέρωσης των αναγνωστών της για όλα όσα πρέπει να προσέχουμε ακόμη και σε μια απλή βόλτα στο βουνό και στα δάση της περιοχής μας, συνομίλησε με τον πρόεδρο της ΕΟΔ Ξάνθης κ. Γιώργο Καρυώτη ο οποίος αναφέρθηκε στον απαραίτητο εξοπλισμό αλλά και στις απαραίτητες κινήσεις που πρέπει να κάνουμε σε περίπτωση ανάγκης και με τον πρόεδρο του ΕΟΣ Ξάνθης κ. Γιώργο Παπαθανασίου, ο οποίος μίλησε για τα μονοπάτια της περιοχής μας και τις σημάνσεις αυτών, προκειμένου να διευκολύνουν τον κατά τα άλλα ευχάριστο περίπατό μας.

«ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΤΟ «112» – ΑΛΟΥΜΙΝΟΚΟΥΒΕΡΤΑ, ΝΕΡΟ, ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟ SNACK, ΦΑΚΟΣ ΚΑΙ ΣΦΥΡΙΧΤΡΑ ΣΤΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ»

Πιο αναλυτικά ο κ. Καρυώτης εξήγησε στην «Θ» ότι «το 112, το 199 και το 100 μπορεί να βγάλει από τα smartphones απευθείας το στίγμα σου, μέσω GPS. Αν κάποιος έχει παλιό τηλέφωνο, μπορεί να υπολογίσει κατά κίνηση το στίγμα, βάσει της κεραίας. Αυτό συμβαίνει όμως με μια απόκλιση γύρω στα 14 χλμ, από ο,τι με ενημέρωσαν. Με το smartphone από την στιγμή που κάποιος έχει ενεργοποιημένα δεδομένα (μπορεί να μην έχει και σύνδεση ιντερνέτ)  στο 112 βγαίνει το ακριβές στίγμα. Γενικότερα στην Ελλάδα το 112 δεν το έχουμε σε εκτίμηση γιατί ενεργοποιήθηκε τα τελευταία δυο χρόνια. Στο εξωτερικό το χρησιμοποιούν εδώ και χρόνια. το 112 έχει την δυνατότητα να σε συνδέσει με οποιαδήποτε υπηρεσία χρειαστείς (πυροσβεστική, αστυνομία, λιμενικό) και να εντοπίσει το στίγμα σου. Μάλιστα μπορείς να καλέσεις στο 112 ακόμη και αν δεν έχεις κάρτα sim στο κινητό σου. Το πρώτο λάθος – κατ’ εμέ – χωρίς να έχω ολόκληρη την εικόνα, είναι ότι το ζευγάρι δεν κάλεσε το 112 αλλά τον συγγενή τους, οπότε από αυτό χάθηκε χρόνος. Το δεύτερο λάθος (κατά την γνώμη μου και πάλι) είναι ότι έφυγαν από το όχημά τους. Το όχημα είχε κολλήσει στις λάσπες. Ήταν λειτουργικό. Οπότε αν παρέμεναν μέσα θα προστατεύονταν και από την βροχή και από το κρύο. Θα λειτουργούσαν – φαντάζομαι – το καλοριφέρ και θα μπορούσαν να επιβιώσουν. Επίσης, στο βουνό πηγαίνουμε πάντα – το λιγότερο – 2 άτομα. Αυτός είναι βασικός κανόνας για το βουνό και για τις καταδύσεις. Επίσης, ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες, θα πρέπει κάποιος να έχει και τον αντίστοιχο εξοπλισμό και ιδίως στο βουνό θα χρειαστεί και κάτι παραπάνω, κυρίως επειδή μπορεί να χαθεί από κάποιο λάθος, να μείνει και να χρειαστεί να επιβιώσει. Μια αλουμινοκουβέρτα, μπορεί να σώσει ζωή.  Έχει κόστος 1 ευρώ και υπάρχει στα φαρμακεία και μπορεί να διατηρήσει την θερμοκρασία κάποιου σε ικανοποιητικό βαθμό. Επίσης κάποιος θα πρέπει να έχει νερό και κάποιο ενεργειακό snack, όπως μπισκότα, μπάρα κλπ (για να του δώσει ενέργεια εάν χρειαστεί να περπατήσει), έναν φακό και μια σφυρίχτρα. Αυτά δυστυχώς δεν τα γνωρίζουμε, αλλά πρέπει να τα γνωρίζουμε ακόμη και αν πρόκειται να πάμε μια απλή βόλτα στο βουνό. Το βασικότερο από όλα, είναι ότι πρέπει να δίνουμε το σημείο όπου θα κινηθούμε. Αν – για παράδειγμα – είχαν ενημερώσει οι άνθρωποι αυτοί ότι θα πάνε προς το συγκεκριμένο σημείο, θα τους βρίσκαμε νωρίτερα. Είναι καλό να ενημερώνουμε κάποιον για το σημείο που θα πάμε, τι ώρα θα πάμε και τι ώρα υπολογίζουμε να γυρίσουμε. Και επιπλέον θα πρέπει να γνωρίζουμε και τις δυνατότητές μας. Να έχουμε αυτογνωσία. «Έχω την σωματική διάπλαση για να περπατήσω; Έχω την φυσική κατάσταση; Έχω τις απαραίτητες γνώσεις για να περπατήσω σε βουνό, ιδίως το βράδυ;». Είναι πολλοί οι παράγοντες».

«ΣΠΑΝΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΣΕ ΕΝΟΧΛΗΣΕΙ ΕΝΑ ΑΓΡΙΜΙ – ΒΑΣΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ, Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ 3»

Σε ερώτηση της «Θ» αναφορικά με το τι κάνουμε στην περίπτωση που έρθουμε αντιμέτωποι με κάποιο αγρίμι, ο ίδιος απαντά:

«Από την προσωπική μου εμπειρία, είναι λίγο δύσκολο να σε ενοχλήσει το αγρίμι. Θα πρέπει να είσαι πολύ άτυχος. Τουλάχιστον δεν έχουν αναφερθεί επιθέσεις από λύκους κλπ σε ανθρώπους. Το ζώο φοβάται πιο πολύ από τον άνθρωπο, οπότε είναι πολύ σπάνια αυτή η περίπτωση. Ας επικεντρωθούμε στα βασικά που έχουν να κάνουν με την υποθερμία (που είναι ο ‘’νούμερο ένα’’ παράγοντας θανάτων στο βουνό και στην θάλασσα), με την αφυδάτωση, με την ενέργεια που θα χρειαστούμε για να ανταπεξέλθουμε και μετά έρχονται όλα τα άλλα. Υπάρχει ένας κανόνας που ονομάζεται «ο κανόνας του 3». Αντέχεις 3 λεπτά χωρίς οξυγόνο (μετά τα 3 λεπτά αρχίζουν οι εγκεφαλικές βλάβες), 3 ώρες χωρίς καταφύγιο σε δύσκολες συνθήκες (θερμότητα ή κρύο), 3 μέρες χωρίς νερό και 3 εβδομάδες χωρίς φαγητό. Αυτοί είναι οι βασικοί κανόνες επιβίωσης. Όταν πάμε κάπου, οφείλουμε να έχουμε ενημερώσει που θα πάμε, να έχουμε φορτισμένο κινητό (καλό θα ήταν να έχουμε και ένα powerbank), να γνωρίζουμε τους αριθμούς έκτακτης ανάγκης (κατά κύριο λόγο το 112) και μέσα στο σακίδιό μας να έχουμε τα κατάλληλα ρούχα για την εποχή και τον χώρο στον οποίο θα κινηθούμε (παπούτσια, κάλτσες, μπουφάν, αδιάβροχο),  νερό, φαγητό και φακό».

«ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ ΑΝΕΒΑΙΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ, ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ…»

Από την πλευρά του αναφορικά με τα μονοπάτια, ο κ. Παπαθανασίου, υπογράμμισε τα εξής:

«Ο Ορειβατικός Σύλλογος προσπαθεί να συντηρεί μονοπάτια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να συντηρήσει όλο το δίκτυο μονοπατιών που υπάρχει. Στην Ξάνθη έχουμε πάρα πολλά μονοπάτια που χρησιμοποιούνταν μέχρι πριν από κάποιες δεκαετίες. Είναι τέτοια η μορφολογία της Ροδόπης και γενικά της περιοχής και με τις μετακινήσεις που γίνονταν ακόμη και με την γειτονική Βουλγαρία πριν πολλά χρόνια από κτηνοτρόφους, υπάρχει ένα δίκτυο μονοπατιών. Κάποια εξ αυτών ο ΕΟΣ Ξάνθης τα έχει ξαναπερπατήσει (αν δεν περπατήσει κάποιος τα μονοπάτια ακόμη και σε ένα χρόνο, μπορεί να αρχίσουν να κλείνουν). Είναι αδύνατον όμως, όχι μόνον ο Ορειβατικός, αλλά οποιοσδήποτε σύλλογος, να μπορεί να συντηρήσει όλα αυτά τα μονοπάτια. Όταν ανεβαίνουμε στο βουνό, θα πρέπει να παίρνουμε όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για το περιβάλλον που θα συναντήσουμε. Εάν πρόκειται για μονοπάτια και διαδρομές που έχουν σχέση με την φύση στο βουνό, τις πιο σίγουρες πληροφορίες θα μπορέσει κάποιος να τις πάρει από τον Ορειβατικό Σύλλογο. Μπορεί να πάρει και από άλλους συλλόγους τέτοιες πληροφορίες, απλώς θα πρέπει πάντα να εκτιμήσει. Επειδή ο ΕΟΣ έχει περπατήσει – και περπατά, άρα και τα συντηρεί – αρκετά μονοπάτια (αλλά και τα ορειβατικά μονοπάτια που είναι στην Ροδόπη) έχει τις πιο σίγουρες πληροφορίες. Εάν δεν έχει περπατήσει (για παράδειγμα) κάποιο μονοπάτι φέτος, σε αυτόν που θα ζητήσει πληροφορίες θα του πει ότι το μονοπάτι είναι σε αυτήν την κατάσταση «έως πριν ένα ή δυο χρόνια», ώστε να μπορεί αυτός που θα ανέβει να το εκτιμήσει. Εδώ όμως τίθεται και το θέμα αν αυτός που θα περπατήσει στο μονοπάτι έχει τις σωστές γνώσεις ή απλά τυχαίνει μερικές φορές να περπατά σε μονοπάτια. Και αν έχει περπατήσει σε μονοπάτια, σε ποια; Είναι κάποιο μονοπάτι που έχει ανασκευαστεί, επιδοτηθεί, έχει φαρδύνει και συντηρείται ή είναι ένα ορειβατικό μονοπάτι όπου πραγματικά αν δεν περπατηθεί θα μπορεί να κλείσει μέσα σε κάποιο διάστημα; Επίσης αυτός που θέλει να περπατήσει θα πρέπει να ξέρει τις δυνατότητές του. Αν δεν έχει εμπειρία σε μονοπάτια, το καλύτερο είναι να ξεκινήσει να περπατά κοντά σε κάποιον σύλλογο. Αν δεν θέλει να είναι σε σύλλογο μπορεί να πάει σε κάποια απλά μονοπάτια με καλή σήμανση, που είναι  μικρά και δεν έχουν καμία ιδιαίτερη επικινδυνότητα. Πάντα βέβαια πρέπει να θυμόμαστε ότι ένα μονοπάτι δεν είναι δρόμος. Πάντα υπάρχει η επικινδυνότητα (ακόμη και μέσα στο σπίτι μας μπορεί να γλιστρήσουμε και να πέσουμε). Στο μονοπάτι που θα έχει πέτρες, κλαδιά, βρεγμένο κορμό δέντρου κάτω από το φύλλωμα, θα πρέπει κάποιος να ξέρει να τα προσέχει. Αυτήν την γνώση δεν θα την διαβάσει. Θα την αποκτήσει περπατώντας. Όποιος λοιπόν θέλει απλά να ξεκινήσει να περπατά ή θα πρέπει να ξεκινήσει σε ένα απλό μονοπάτι κοντινό, καλά σηματοδοτημένο που περπατείται συνεχώς από πολλά άτομα ή θα πρέπει να ξεκινήσει παρέα με κάποιον σύλλογο. Όχι απλά με έναν φίλο. Αν ο φίλος δεν έχει εμπειρία, δεν θα του προσφέρει κάτι ιδιαίτερο. Επειδή στον εξωτερικό χώρο και μακριά από οικισμούς πάντα υπάρχουν πιο αυξημένοι κίνδυνοι, πάντα θα πρέπει να έχουμε και κάποια παρέα ή το λιγότερο άμεση πρόσβαση και επικοινωνία με οικείους μας… Επίσης αυτός που θα ξεκινήσει για το βουνό και έχει την εμπειρία, θα κοιτάξει και τις συνθήκες, που είναι κάτι πολύ βασικό. Προσπαθούμε να ελαχιστοποιήσουμε τα αποτελέσματα από ένα ατύχημα και ένα βασικό πράγμα πριν ακόμη ξεκινήσουμε, είναι να εκτιμήσουμε τις καιρικές συνθήκες. Για αυτό και λέμε ότι στο βουνό ανεβαίνουμε και με το μυαλό και όχι μόνον με τα πόδια».

Πηγή https://www.thraki.com.gr/11/1/2024