Η Θρακική Εστία Σουφλίου εκθέτει παραδοσιακές φορεσιές στο Αρχοντικό Μπρίκα
«Ειν’ του Σουφλί μουρή Δέσπω μου, είν’ του Σουφλί τρανό χουριό, τρανό κι πινιμένο…» τραγουδάει η Λαϊκή Μούσα της Θράκης για την κωμόπολη του Έβρου που έχει συνδέσει το όνομά της με την παραγωγή του μεταξιού από το πολύ μακρινό παρελθόν.
Όντως το Σουφλί υπήρξε «τρανό» και «παινεύτηκε» ανά τα χρόνια για διάφορους λόγους, που οι περισσότεροι βέβαια έχουν να κάνουν με την παραγωγή του μεταξιού, όμως το Σουφλί δεν είναι μόνο αυτό. Έχει τη δική του διαδρομή στην πορεία του χρόνου, την δική του ιστορία που συντίθεται από πολλές ψηφίδες και αμέτρητα κουκούλια που κρύβουν μέσα τους μικρά κομμάτια μιας μεγάλης εικόνας.
Μία από αυτές τις ψηφίδες έβγαλε στο φως η Θρακική Εστία Σουφλίου που για μία εβδομάδα εκθέτει παραδοσιακές φορεσιές της περιοχής. Η έκθεση περιλαμβάνει περίπου 10 φορεσιές (ανδρικές και γυναικείες) που έχουν φτάσει στην κυριότητα της Εστίας από δωρεές μελών τα τελευταία πέντε χρόνια. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνεται και μία νυφιάτικη, μία γαμπριάτικη, περιλαμβάνονται φορεσιές από ατλάζι, από βελούδο, από μαλλί – από όλα τα υλικά που χρησιμοποιούνταν δηλαδή, και φυσικά βλέπει κανείς μεταξωτά κομμάτια αυτών των φορεσιών.
Εκτός από το ίδιο το Σουφλί η φορεσιά που συνήθως αποτελείται «‘καφτάνι» (από το βασικό ένδυμα που είναι ένα μακρύ μανικωτό ‘φόρεμα’ που κλείνει επανωτίζοντας τα δύο φύλλα) φορέθηκε και σε ένα σύνολο οικισμών που βρίσκονται πέριξ της πόλης: Λάβαρα, Αμόριο, Μάνδρα, Κορνοφωλιά, Δαδιά, Τριφύλλι, Λευκίμη, αλλά και στο Κιουπλί που σήμερα βρίσκεται σε τουρκικό έδαφος αλλά από αυτό έχουν βρεθεί πρόσφυγες στα Λαγυνά, τον Πέπλο και τη Λυκόφη (σ.σ. πηγή: CD Για μια λάλησι, για δυο λάλησι / Π.Σ.Π.Χ. «ο Έβρος»).
Σε κάθε περίπτωση η σουφλιώτικη φορεσιά έχει και αυτή την ομορφιά της και είναι κάπως έτσι:
Η έκθεση φιλοξενείται στο «Αρχοντικό Μπρίκα» που επίσης αποτελεί έναν μουσειακό χώρο με αναφορές στην ιστορική διαδρομή του Σουφλίου. Το Αρχοντικό δωρήθηκε στο Δήμο Σουφλίου από την κτήτορα του, με σκοπό να αποτελέσει Μουσείο και η ανακαίνιση του ολοκληρώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1990.
Το ίδιο το αρχοντικό είναι φορέας της ιστορίας των λεγόμενων «κουκουλόσπιτων» – των σπιτιών δηλαδή που ήταν διαμορφωμένα για να εξυπηρετούν τις ανάγκες της σηροτροφίας, αλλά πλέον φιλοξενεί συνεχώς εμπλουτιζόμενη συλλογή για την ιστορία του Σουφλίου. Ανάμεσα σε άλλα εκθέματα, παρατηρεί κανείς τα μαντολίνα, που από το 1900 και μετά κυριάρχησαν στη μουσική παράδοση του Σουφλίου και η Μαντολινάτα του έχει ταξιδέψει μέχρι την Αμερική (σ.σ. για αυτό το ταξίδι μάλιστα η Μαντολινάτα είναι φτιάξει ειδικές στολές δείγμα της οποίας υπάρχει στο Αρχοντικό).
Μέρος του Αρχοντικού επίσης έχει παραχωρηθεί στον Σύλλογο «Χρυσαλίδα», ο οποίος ειδικεύεται στην διάσωση της ιστορίας του μεταξιού και εκθέτει εκεί μεταξωτά ενδύματα και υφάσματα.
{Πηγή δημοσίευσης: https://reportal.gr/, 11/11/2018}