Ο Γιάννης Καδόγλου και η Σμαρώ Κυρτσίδου είναι ένα νεαρό ζευγάρι γεωπόνων που έχουν επιλέξει την καθημερινή επαφή με τη γη και τη φύση

Το Κοινό Έδαφος ανακαλύπτει ιστορίες ανθρώπων, νέων και παλαιότερων, που δουλεύουν με τη γη. Μέσα από ένα οδοιπορικό σε όλο το μήκος του νομού Έβρου, συναντούμε άκρως ενδιαφέροντα αγροτικά projects που όχι μόνο παράγουν, αλλά προστατεύουν και τα εδάφη, ενώ παράλληλα δημιουργούν εισοδήματα σε κάποιες από τις πιο απομακρυσμένες περιοχές της Ελλάδας.

Το ταξίδι αυτό, μας έφερε στον Πόρο. Ένα χωριό στην παραμεθόριο, λίγα μόλις εκατοντάδες μέτρα από το φυσικό σύνορο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας που δημιουργεί ο ποταμός Έβρος. Όπως όλες οι περιοχές που βρίσκονται στα σύνορα κρατών, και αυτή διαχρονικά αποτελεί το αντικείμενο συζητήσεων περί… εδαφικής ακεραιότητας. Έχοντας, όμως, στο μυαλό ότι οι περιβαλλοντικές προκλήσεις δεν γνωρίζουν από σύνορα, εκεί συνάντησα δύο νέους ανθρώπους, με τους οποίους συνομιλήσαμε για την… ακεραιότητα του εδάφους.

Ο Γιάννης Καδόγλου και η Σμαρώ Κυρτσίδου είναι ένα νεαρό ζευγάρι γεωπόνων που έχουν επιλέξει την καθημερινή επαφή με τη γη και τη φύση. Προερχόμενοι και οι δύο από αγροτικές οικογένειες, μιλούν με πάθος για το έδαφος, ως τη βάση των πάντων. Η οικογενειακή καλλιέργεια αχλαδιών στον Πόρο, που διατηρεί η οικογένεια του Γιάννη, παράγει σε έναν οπωρώνα περίπου 79 στρεμμάτων.

Εφαρμόζοντας τη γνώση που έχουν λάβει στο πανεπιστήμιο, παρατηρούν, αναλύουν και εξηγούν. “Όλα είναι ένας κύκλος”, λέει η Σμαρώ. “Δε μπορούμε να δούμε το φυτό ξεχωριστά από το έδαφος ή τον υδροφόρο ορίζοντα. Είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένα όλα αυτά μεταξύ τους, ώστε πρέπει να φροντίζεις πως αυτός ο κύκλος θα είναι πάντα ολοκληρωμένος”.

Παράλληλα με την γεωργία, ο Γιάννης Καδόγλου ασχολείται και με ένα άλλο μεγάλο πάθος του: την παραδοσιακή οργανοποιία. Έχοντας μετατρέψει σε εργαστήριο ένα παλιό στάβλο δίπλα στο σπίτι του παππού στον Πόρο, περνάει αρκετό χρόνο κάθε μέρα δημιουργώντας και επισκευάζοντας κάθε λογής έγχορδα όργανα. “Μπορεί να μην είναι η πρώτη σκέψη του οργανοποιού, όμως το ξύλο που πελεκάει με τόσο υπομονή κουβαλάει τη δική του ιστορία, που αναπόφευκτα καταλήγει στο έδαφος. Πέρα από το είδος της ξυλείας, η τοποθεσία και ο ρυθμός ανάπτυξης ενός δέντρου παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στον χαρακτήρα και τη μουσική προσωπικότητα του κάθε οργάνου”, όπως τονίζει. 

Μπορεί, λοιπόν, να το… ποδοπατούμε καθημερινά. Μήπως όμως ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να εκτιμούμε το έδαφος λίγο περισσότερο; Ακούστε τί έχουν να μας πούν η Σμαρώ και ο Γιάννης στο βίντεο: Συνέντευξη/Επιμέλεια Κειμένου: Παύλος Γεωργιάδης, Βίντεο: Θεόφιλος Γεροντόπουλος

 

{Πηγή δημοσίευσης: https://www.e-evros.gr/, 9/12/2019}