Με αφορμή ακόμη ένα περιστατικό βίαιων θανάτων αδέσποτων στα Άβδηρα… – Εξηγούν ο κτηνίατρος Ι. Μακρίδης και η υπεύθυνη της «Έκφρασης» Π. Διούδη

Συνεχίζεται, δυστυχώς, το τραγικό φαινόμενο των βίαιων θανάτων αδέσποτων (ή και δεσποζόμενων κατά λάθος) ζώων στην Ξάνθη, με φόλες. Πρόσφατο, απαράδεκτο, παράδειγμα τα συμβάντα με τα νεκρά σκυλιά στα Άβδηρα. Περιστατικά τα για οποία εξέπεμψαν SOS οι «Αδέσποτοι Φίλοι Ξάνθης», παρακαλώντας τους πολίτες που διαθέτουν ατροπίνη, να σπεύσουν και σώσουν ο,τι μπορούσε να σωθεί.

Πως αντιλαμβανόμαστε όμως ότι έχει «φολιαστεί» ένα ζώο και τι μπορούμε να κάνουμε για να του δώσουμε – εάν μπορούμε – βοήθεια; Τι οδηγεί έναν θύτη στην αποτρόπαια αυτή πράξη, με το να δηλητηριάσει (με οποιονδήποτε τρόπο) ένα ή και περισσότερα ζώα; Πως διαχειρίζεται ένας κηδεμόνας, τον βίαιο θάνατο του καλύτερού του φίλου, όταν πρόκειται για δεσποζόμενο, που πιθανόν θα «φολιαστεί»;

Απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω, δίνουν μέσα από την «Θ» ο Ξανθιώτης Κτηνίατρος κ. Ιωάννης Μακρίδης και η Επιστημονικά Υπεύθυνη του Κέντρου Πρόληψης «Έκφραση» Ν. Ξάνθης κ. Παγώνα Διούδη.

«ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ – ΣΠΑΣΜΟΙ ΚΑΙ ΣΙΕΛΟΡΡΟΙΑ ΤΑ ΣΥΝΗΘΗ – ΧΡΗΖΟΥΝ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ ΣΕ ΚΤΗΝΙΑΤΡΟ ΤΑ ΖΩΑ»

Πιο αναλυτικά ο κ. Μακρίδης εξηγεί τα εξής:

«Τα συμπτώματα από την δηλητηρίαση (φόλα) είναι ανάλογα με την ουσία. Αν είναι από οργανοφωσφορικά κάνει σπασμούς. Υπάρχουν διάφορα. Αυτό που ρωτάτε δεν απαντάται εύκολα. Όμως συνήθως είναι σπασμοί και σιελόρροια, αλλά αυτό δεν είναι απόλυτο. Η ουσία που μειώνει τα συμπτώματα, είναι η ατροπίνη. Δεν υπάρχει αντίδοτο. Η ατροπίνη μειώνει τα συμπτώματα, ελπίζοντας ότι ο οργανισμός θα το ξεπεράσει κάποια στιγμή, εάν δεν γίνει κάποια σοβαρή αλλοίωση, συνήθως στα νεφρά. Η ατοπίνη είναι ενέσιμο. Δεν μπορεί να χορηγηθεί από τον οποιονδήποτε. Το ζώο χρειάζεται περίθαλψη. Το πιο σωστό είναι το ζώο να πάει σε έναν συνάδελφο. Οι ερωτήσεις που θέτετε δεν μπορούν να έχουν σίγουρη απάντηση (σ.σ. για την έκβαση της πορείας της υγείας του ζώου). Αυτό που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να το πάει σε έναν συνάδελφο, ο συνάδελφος να του χορηγήσει αυτά που μπορεί να του χορηγήσει και τις περισσότερες φορές… περιμένουμε. Αυτή είναι μια διαχρονική συζήτηση τα τελευταία χρόνια και δεν έχει κατάληξη. Όλοι συμφωνούμε για το φαινόμενο αυτό, αλλά δύσκολα μπορείς να το αντιμετωπίσεις. Υπάρχουν κάποιοι που λειτουργούν με αυτό το σκεπτικό και ρίχνουν φόλες. Και το κομμάτι της αντιμετώπισης είναι δύσκολο. Περιμένουμε. Και αυτό αφορά σε κάποιες ουσίες, γιατί υπάρχουν και ουσίες όπου δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Δεν είναι όλες οι δηλητηριάσεις (φόλες) το ίδιο. Σε κάποια μπορείς να κάνεις κάτι, αλλά σε κάποια άλλα, όχι. Έχει τύχει να σώσουμε ζώα, αλλά έχουν τύχει και περιπτώσεις που δεν μπορέσαμε να τα σώσουμε. Είναι πάρα πολύ σχετικό».

«ΠΟΛΥΠΑΡΑΓΟΝΤΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ Η ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΖΩΑ – ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗΣ»

Από την πλευρά της η κ. Διούδη εξήγησε ότι «η αλήθεια είναι ότι η επιθετικότητα απέναντι στα ζώα, πλέον έχει τεράστιες διαστάσεις και διάφορες μορφές. Η επιθετικότητα στα ζώα μπορεί να ορίζεται ως παραμέληση των αναγκών του ζώου, παραμέληση της φροντίδας του, της υγιεινής του, εγκατάλειψη ζώου έως και βία, σωματική, σεξουαλική και συναισθηματική κακοποίηση. Οι λόγοι που βρίσκονται πίσω από αυτήν την επιθετικότητα προς τα ζώα, μπορεί να είναι πολλοί. Είναι ένα πολυπαραγοντικό φαινόμενο. Δεν υπάρχει μόνον μία αιτία. Άλλες φορές, πίσω από τέτοιου είδους πράξεις μπορεί να υπάρχει η ανάγκη για δύναμη και έλεγχο (όσο παράδοξο και αν ακούγεται). Άλλες φορές, εκφράζεται ένας καταπιεσμένος θυμός ανθρώπων που προβάλλεται στα ζώα, γιατί τα ζώα είναι εύκολα θύματα, είναι ανυπεράσπιστα και μπορούν εύκολα να υποταχθούν. Άλλες φορές οι θύτες υπήρξαν θύματα άλλων συνθηκών στην πρότερη ζωή τους και τώρα επαναλαμβάνουν αυτήν την συμπεριφορά που είχαν μάθει. Σίγουρα, πίσω από την επιθετικότητα, την στάση μας και την συμπεριφορά μας απέναντι στα ζώα, φαίνεται η στάση μας απέναντι στο διαφορετικό, στο αδύναμο, γεγονός που αποτελεί και έλλειψη παιδείας και αρχών αλλά και μια ίσως προβληματική διαπαιδαγώγηση. Η έλλειψη ενσυναίσθησης είναι επίσης μια πολύ σημαντική παράμετρος που σχετίζεται με την επιθετικότητα απέναντι στα ζώα. Άνθρωποι που δεν είναι ικανοί να μπουν στην θέση των άλλων (είτε αυτοί είναι άνθρωποι είτε ζώα), που δεν μπορούν να αισθανθούν τον πόνο των άλλων, να νιώσουν τις συνέπειες που μπορεί να προκαλέσουν οι πράξεις τους σε άλλους ανθρώπους, είναι άνθρωποι που θα μπορούσαν να οδηγηθούν σε επιθετικές συμπεριφορές. Και σε κάποιες σαφώς από αυτές τις περιπτώσεις, μπορεί να υποβόσκουν και άλλοι, ψυχολογικοί και ψυχιατρικοί λόγοι».

«ΕΞΙΣΟΥ ΕΝΤΟΝΟ ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΕΝΟΣ ΖΩΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ – ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ»

«Όσον αφορά στο τίμημα, στο κόστος που έχει το να χάσει ένας άνθρωπος το κατοικίδιό του, θα πω ότι το πένθος (η απώλεια) για κάτι πολύ αγαπημένο, είτε πρόκειται για  άνθρωπο είτε για ζώο, είναι εξίσου έντονο. Ο πόνος είναι το ίδιο μεγάλος είτε πρόκειται για ανθρώπους είτε για κατοικίδια, γιατί τα ζώα για πάρα πολλούς ανθρώπους είναι η μοναδική συντροφιά τους, το στήριγμά τους, το νόημα της ζωής τους. Δεν είναι απλά ένα σκυλί ή ένα γατί. Για πολλά παιδιά επίσης, είναι μέλος της οικογένειάς τους. Καλύπτουν άλλα κενά που μπορεί να υπάρχουν άλλα κενά που υπάρχουν στην ζωή τους ή έρχονται να συμπληρώσουν την ζωή τους. Όλα αυτά δείχνουν ότι είναι βαθιά η σχέση ανάμεσα σε ζώα και ανθρώπους και είναι μια σημαντική σχέση. Άλλωστε, βιβλιογραφικά πολλές φορές αναφέρεται η θεραπευτική επίδραση που έχουν τα κατοικίδια σε πολλούς ανθρώπους. Επομένως από αυτό και μόνο καταλαβαίνουμε ότι η αιφνίδια και βίαιη απώλεια ενός ζώου, είναι πάρα πολύ επίπονη για το άτομο που καλείται για να την διαχειριστεί και σαφώς τα στάδια του πένθους που χρειάζεται να περάσει ένας άνθρωπος που θρηνεί το κατοικίδιο, την συντροφιά που έχασε, είναι τα ίδια με αυτά που βιώνει ένας άνθρωπος όταν χάνει ένα αγαπημένο το πρόσωπο. Μην ξεχνάμε ότι κάθε πλάσμα σε αυτόν τον κόσμο, αξίζει τον σεβασμό ως μέρος της αλυσίδας στην οποία ανήκουμε. Η ενσυναίσθηση και η αισθαντικότητα για ανθρώπους και ζώα, αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία. Δεν μπορεί να σταματά η ευαισθησία μας μόνον ανάμεσα στο ανθρώπινο είδος. Δεν χωρούν διακρίσεις στον τομέα της ενσυναίσθησης» συνέχισε η ίδια, σημειώνοντας παράλληλα ότι «εδώ χρειάζεται μια συντονισμένη προσπάθεια όλων. Σαν κοινωνικό φαινόμενο χρειάζεται να ληφθούν μέτρα από τις κοινωνίες, σε τοπικό και κρατικό επίπεδο, χρειάζεται ενημέρωση, παιδεία αλλά και εξατομικευμένη αντιμετώπιση, γιατί πίσω από κάθε άνθρωπο που φτάνει στο σημείο να κάνει μια τέτοιου είδους πράξη, υπάρχουν λόγοι που χρειάζεται να διερευνηθούν και να αντιμετωπιστούν ώστε να έχουμε μια συνολικότερη αντιμετώπιση του φαινομένου».

{Πηγή δημοσίευσης: https://www.thraki.com.gr/, 8/6/2023}