H 7η Ιουλίου θα γραφεί στην ιστορία όχι μόνο ως μία ακόμη εκλογική αναμέτρηση, αλλά και ως η ημέρα κατά την οποία η Ελλάδα απέκτησε αυτοδύναμη κυβέρνηση μετά από δέκα συναπτά έτη κατά τα οποία λειτουργούσαν υπηρεσιακές ή κυβερνήσεις συνεργασίας.
Οι Εκλογές της 7ης Ιουλίου επίσης, συνοδεύτηκαν από την μικρότερη -ίσως- προεκλογική περίοδο που έχει γνωρίσει ποτέ η Ελλάδα, αφού διήρκησε μόλις 17 ημέρες. Παρ’ όλα αυτά μέσα σε αυτές έγινε κατορθωτό να χωρέσει μία επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Αλεξανδρούπολη, αλλά και μία μεγάλη κρίση στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας ειδικά στον Έβρο με την εξαίρεση του Κώστα Χατζημιχαήλ από το ψηφοδέλτιο στο «και πέντε».
Όπως σε όλη την Ελλάδα, έτσι και στην Αλεξανδρούπολη, στο γαλάζιο στρατόπεδο υπήρχε καθ’ όλη την προεκλογική περίοδο μία συγκρατημένη αισιοδοξία ως προς το αποτέλεσμα και όλοι (ή έστω, πολλοί) περίμεναν ότι τη βραδιά των Εκλογών αυτή θα μεταφραζόταν σε πανηγυρισμούς – έστω και υποτονικούς.
Όμως όχι. Δεν πανηγύρισε κανείς. Δεν κόρναρε κανείς. Δεν βγήκε ούτε μία σημαία. Ακόμη και οι καθιερωμένες κατά τα ειωθότα επινίκιες βόλτες ήταν ανύπαρκτες. Στην είσοδο του γραφείου της ΝΟΔΕ ΝΔ Έβρου είχε στηθεί μία μικροφωνική εγκατάσταση, η οποία όμως δεν λειτούργησε ποτέ.
Δεν υπήρξαν πηγαδάκια. Ούτε κόκκινα, ούτε γαλάζια, ούτε πράσινα, ούτε κανενός άλλου χρώματος. Για την Αλεξανδρούπολη η Κυριακή 07 Ιουλίου ήταν απλώς μία Κυριακή. Μία Κυριακή με γεμάτες τις παραλίες από τον ΕΟΤ μέχρι τα Δίκελλα καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας και μία γεμάτη παραλιακή λεωφόρο το βράδυ. Μία τυπική καλοκαιρινή Κυριακή, δηλαδή.
Ο λόγος αυτής της απόλυτης σιγής παραμένει άγνωστος. Θα μπορούσε να μεταφραστεί μέσα από ένα ευρύ φάσμα: από απάθεια έως μετριοπάθεια. Ή ακόμη και αλλαγή του πολιτικού μας πολιτισμού. Ή αδιαφορία. Χωρίς να σημαίνει ότι το παρόν χαιρετά νοσταλγικά τις πάλαι ποτέ ενθουσιώδεις εκδηλώσεις ψηφοφόρων, κατατίθεται ως γνήσια απορία περί του πρωτοφανούς φαινομένου της διεξαγωγής των εκλογών εν πλήρη ηρεμία και απόλυτη τάξη.
Σίγουρα είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Και δεν είναι απαραίτητα κακό. Είναι όμως σίγουρα διαφορετικό. Και ενδεχομένως πρέπει να προβληματίσει και τα κομματικά επιτελεία. Όχι ακριβώς το ότι οι ψηφοφόροι τους δεν ήταν εκεί για να τους συμπαρασταθούν ή να τους συντρέξουν. Αλλά το ότι δεν ήταν εκεί.
Καμιά φορά οι σιωπές είναι περισσότερο εκκωφαντικές από τη φασαρία. Όπως επίσης, ενίοτε παρατηρείται η απόλυτη ηρεμία πριν ξεσπάσει μια καταιγίδα. Καλό θα ήταν πάντως, να «εκμεταλλευτούν» όλοι αυτή την ηρεμία και μέσα στην ησυχία της να αναλογιστεί ο καθένας τις ευθύνες του και εκείνοι που πρέπει να τις αναλάβουν.
Κι αυτό πρέπει να γίνει γρήγορα: Προτού η σιωπή, γίνει κρότος.
{Πηγή δημοσίευσης: https://reportal.gr, 8/7/2019}