Παρεξηγημένο από πολλούς φαίνεται να είναι το επάγγελμα των μελισσοκόμων, οι οποίοι μάλιστα μετά τις τελευταίες πλημμύρες που έπληξαν την περιοχή, έχουν ανοικτές «πληγές» αφού μεγάλος αριθμός μελισσιών «κολυμπούσε» κυριολεκτικά στα όμβρια ύδατα και μόνο λίγες δεν ήταν οι μέλισσες που πνίγηκαν.
Για όλα τα παραπάνω μιλά στην «Θ» ο μελισσοκόμος κ. Σάββας Παρχαρίδης, ο οποίος μαζί με μια ομάδα μελισσοκόμων της περιοχής, έχουν δημιουργήσει την δική τους επιχείρηση και παλεύουν να ανταπεξέλθουν μόνοι τους, αφού ο Μελισσοκομικός Σύλλογος αποτελεί παρελθόν, ενώ η δημιουργία ενός Μελισσοκομικού Συνεταιρισμού είναι μια δύσκολη υπόθεση και χρειάζεται όχι μόνο συνεννόηση αλλά και μεγάλη παραγωγή.
«Ζημιές στα μελίσσια από τις τελευταίες πλημμύρες»
Ειδικότερα ο κ. Παρχαρίδης αναφέρει ότι «έχουμε υποστεί και εμείς ζημιές από τις πλημμύρες. Κάποια μελίσσια τα σώσαμε, κάποια άλλα έχουν υποστεί μικρότερες και άλλα μεγαλύτερες ζημιές. Ευτυχώς έχουμε σε πολλά σημεία τα μελίσσια, οπότε δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ολοκληρωτική καταστροφή. Κάποιοι όμως συνάδελφοι με μικρότερη παραγωγή, έπαθαν (όπως γνωρίζω από φίλους) 80 ή και 90% ζημιά. Αναφορικά με την καταγραφή τον ζημιών, ο καθένας προσπαθεί να κάνει την δουλειά του, άρα και ο ΕΛΓΑ προσπαθεί να κάνει την δουλειά του, όμως η πραγματικότητα είναι άλλη όταν γίνονται τέτοιες ζημιές. Όταν πλημμυρίσει ένα μελίσσι και το νερό είναι στους 70 πόντους και καθίσει μέσα σε αυτό δύο – τρεις μέρες ή και οκτώ μέρες μέχρι να έρθει ο ΕΛΓΑ να το δει, η ζημιά σε εκείνο το μελίσσι, ανέρχεται στο 100%. Δεν μπορείς να πάρεις ούτε παραγωγή, έχουν μουχλιάσει όλα τα τελάρα, έχουν πνιγεί οι μέλισσες και επί της ουσίας η καταστροφή είναι ολική. Μου έχουν πει φίλοι στους οποίους ήρθε ο ΕΛΓΑ, ότι είδαν ένα ένα τα μελίσσια για να δουν αν ζουν οι μέλισσες. Αν δηλαδή ζουν 5-6 μέλισσες ή και 10-100 και 100, σημαίνει ότι η ζημιά δεν είναι ολοκληρωτική; Δεν έχουν βγει ποσοστά ζημιών ακόμη. ο ΕΛΓΑ κάνει την δουλειά του, ήρθαν και τα είδαν και περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει. Όταν όμως είσαι στην παραγωγή και περιμένεις να την πάρεις και παθαίνεις κατά 80% ζημιά, η παραγωγή χάνεται και παίρνει 40 και 50 ευρώ από τον ΕΛΓΑ, τι να τα κάνεις;»
«Μειώθηκαν οι ζημιές από τους ψεκασμούς – πιο ήπια τα φάρμακα»
Ένα ακόμη ζήτημα που θίγεται, ειδικότερα κατά τους θερινούς μήνες, αφορά τα φάρμακα για την καταπολέμηση των κουνουπιών, αφού εκτός από τους επίγειους γίνονται και εναέριοι ψεκασμοί.
Για αυτό το θέμα ο κ. Παρχαρίδης υπογραμμίζει ότι «όταν γίνονται οι ψεκασμοί, γίνεται μια ενημέρωση και από την αντιπεριφέρεια. Πιστεύω όμως ότι σε αυτό το κομμάτι δεν υπάρχει κάτι οργανωμένο. Συνήθως ψεκάζουν τις γκιόλες, όπου υπάρχει ο γόνος και δίπλα υπάρχουν μελίσσια. Αν αυτά τα φάρμακα είναι δυνατά, η μέλισσα δεν θα πάει να πιει νερό. Γίνονται ζημιές, όχι όμως καταστροφικές αφού σίγουρα προοδεύουν και τα φάρμακα. Όταν γίνεται μια οργανωμένη δουλειά, γίνεται ενημέρωση στους μελισσοκόμους ότι θα γίνουν ψεκασμοί και τα φάρμακα είναι πιο ήπια και πιο φιλικά προς το περιβάλλον και προς την μέλισσα, όλα αυτά βοηθούν σε αυτό το κομμάτι. Εμείς ποτέ δεν είπαμε να μην ψεκάσουν για τα κουνούπια. Παλαιότερα που τα φάρμακα ήταν πιο δυνατά (ειδικά στο σημείο του Κοτζά Ορμαν) υπήρχαν ζημιές. Πιστεύω όμως (αν και δεν γνωρίζω τα φάρμακα) ότι έχει μετριαστεί το φαινόμενο».
«O νομός Ξάνθης δεν είναι μελισσοκομικός νομός – ένας συνεταιρισμός χρειάζεται και παραγωγή»
Αναφορικά με την απουσία μελισσοκομικού συλλόγου και μελισσοκομικού συνεταιρισμού στην Ξάνθη, ο κ. Παρχαρίδης τονίζει ότι «ο νομός μας, δεν ήταν και δεν είναι μελισσοκομικός νομός, όπως άλλοι όπου το επάγγελμα έχει περάσει από γενιά σε γενιά. Εμείς εδώ, είχαμε έναν μελισσοκομικό συνεταιρισμό ο οποίος για πολλούς και διάφορους λόγους δεν υπάρχει. Το όργανο που μπορεί να κάνει δουλειά στην μελισσοκομία είναι ο συνεταιρισμός. Ο Σύλλογος είναι για εκδρομές, ενημερώσεις, γιορτές κλπ. Είχαμε κάνει παλαιότερα και έναν σύλλογο και προσπαθήσαμε να κάνουμε κάποια πράγματα μέσα από αυτόν. Δεν «τράβηξε» γιατί δεν μπορούσες να κάνεις δουλειά με τον σύλλογο επάνω στην μελισσοκομική. Σίγουρα ο συνεταιρισμός είναι ένα πολύ καλό πράγμα, απλά γενικά στην Ελλάδα έχει αποτύχει και ως λέξη. Στην Ελλάδα δύο με τρεις είναι υγιείς μελισσοκομικοί συνεταιρισμοί. Πόσοι είναι όλοι, δεν το γνωρίζω. Προσωπικά είμαι υπέρ του συνεταιρισμού, υπέρ της ομαδικότητας, υπάρχουν μελισσοκόμοι που θέλουν να κάνουν επαγγελματικά την δουλειά του μελισσοκόμου. Ο νομός μας έχει πολλούς μελισσοκόμους, οι οποίοι το κάνουν όμως ως δεύτερη δουλειά, συμπληρωματικά, με 40 και 50 μελισσάκια. Ένας συνεταιρισμός δεν μπορεί να κρατηθεί όταν οι μελισσοκόμοι δεν έχουν παραγωγή για να αφήσουν στον συνεταιρισμό. Ο συνεταιρισμός για να «δουλέψει» θέλει προϊόν. Έχουμε πολλά νέα άτομα στο κομμάτι της μελισσοκομίας αλλά το κάνουν σαν δεύτερη δουλειά. Σίγουρα μπορεί να δημιουργηθεί και εδώ ένα συνεταιρισμός, αλλά εκτός των άλλων δυσκολιών στην συνεννόηση και στο «ποιος θα επικρατήσει» Ένας συνεταιρισμός, χρειάζεται και ανθρώπους που θέλουν να κάνουν δουλειά και να έχουν παραγωγή».
{Πηγή δημοσίευσης: https://www.thraki.com.gr/, 12/7/2018}